Οι Νέοι Τρείς Ιεράρχες-Ιαματικοί του 20ου αιώνα - Νο 3

" Δεν το άντεξα αυτό και όταν ήρθε η ώρα να κλειδώσουν τις πόρτες και ορίστηκε η τρομερή εκείνη μέρα, ήμουν ακλόνητος στην απόφαση μου να κάνω την τελευταία λειτουργία και ύστερα, όταν θα έρθουν οι εχθροί του Κυρίου, να κλειδώσω τις πόρτες της εκκλησίας, να στοιβάξω στή μέση της εκκλησίας τις μεγαλύτερες ξύλινες εικόνες, ν΄ανέβω πάνω με την αρχιερατική στολή, να ρίξω πετρέλαιο, να ανάψω φωτιά και να αυτοπυρποληθώ. Δεν μπορούσα να βλέπω πως θα γκρεμίζεται ο ναός. Μού ήταν ανυπόφορο να μείνω ζωντανός και να υπομείνω τη φρίκη της βεβήλωσης και της κατεδάφισης του ναού. Νόμιζα πως αν καώ ζωντανός οι εχθροί της Εκκλησίας θα τρόμαζαν και θα σταματούσαν το γκρέμισμα των ναών, που με τόση διαβολική δύναμη προχωρούσε σ΄όλη τη Ρωσία. Ο Θεός όμως δεν ήθελε να πεθάνω στην αρχή ακόμη της αρχιερατικής μου αποστολής και Θεού θέλοντος το γκρέμισμα της εκκλησίας αναβλήθηκε για κάποιο διάστημα. Ενώ εμένα με συνέλαβαν πάλι την ίδια κιόλας μέρα"

Οι Νέοι Τρείς Ιεράρχες-Ιαματικοί του 20ου αιώνα - Νο 2

" Ο Θεός είναι γιά μένα δόξα, πλούτος και καύχημα. Είναι το γλυκύτατο και πιό ευχάριστο πράγμα. Είναι η φροντίδα και το εντρύφημα μου. Η ψυχή είναι δημιούργημα της πνοής του Θεού. Ολόκληρος είμαι εικόνα του Θεού. Απ΄το Θεό έλαβα την ύπαρξη αλλά και τη δυνατότητα να κινούμαι, να αναπνέω και να μιλάω. Στό Θεό καθημερινά εμπιστεύομαι το πνεύμα μου. Ζώ με το Θεό, δουλεύω και βρίσκομαι με το Θεό".

"Η απόλαυση των υλικών αγαθών φέρνει αντί γιά ευδαιμονία τον κορεσμό , ο κορεσμός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία (δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που προκαλείται από έλλειψη ενδιαφερόντων), η ανία τη στενοχώρια, η στενοχώρια τον πόνο, ο πόνος την απελπισία και η απελπισία την απόγνωση, που οδηγεί στην αυτοκτονία"

Oι Νέοι 3 Ιεράρχες-Ιαματικοί του 20ου αιώνος - Νο 1

...Η κατάσταση της υγείας του ήταν απελπιστική, ώστε τον έβαλαν πίσω από ένα παραβάν, γιά να μην τον ενοχλήσει κανείς σε αυτές τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Δέν υπήρχε καμία ελπίδα να επανέλθει. Πέθαινε από στιγμή σε στιγμή. Ξαφνικά, χτύπησε το καμπανάκι στο θάλαμο του, μιά νοσοκόμα ήρθε και τον είδε να ανακάθεται στο κρεββάτι του και την ρώτησε το εξής: "Ποιός ήταν εδώ μόλις τώρα; Τί είδους ιερέας ήταν αυτός; Πέθαινα κι εκείνος προσευχήθηκε ακριβώς δίπλα μουκαι ένοιωσα μέσα μου την υγεία μου να επανέρχεται!". Η νοσοκόμα του είπε ότι δεν είχε δεί κανέναν. Όταν έφυγε από το νοσοκομείο, επισκεύθηκε όλες τις Εκκλησίες, ελπίζοντας να βρεί εκεί, εκείνον που τον θεράπευσε. Πλησίασε τον Άγιο Ιωάννη, έπεσε κια γονάτισε μπροστά του, ζήτησε την ευλογία του και μετά εξήγησε πώς είχε βρεί εκείνον που τον έσωσε τόσο θαυματουργικά στο νοσοκομείο!

Δρόμος δίχως Θεό δέν αντέχεται...

Είπε κάποιο μεγάλο πνεύμα που μόνο στην "κατηγορία " των Αγίων συναπαντάται:"Η σιωπή που ασκείται μ΄επίγνωση και διάκριση είναι μητέρα της προσευχής, ανάκληση από την αιχμαλωσία των παθών, επιστάτης των λογισμών, σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς,

δέσμευση του πνευματικού πένθους για τις αμαρτίες μας, φίλη των καρδιακών δακρύων,που είναι καρποί της προσευχής, καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου, εχθρός του αδιακρίτου θάρρους, σύζυγος της η σ υ χ ί α ς , αντίπαλος της τάσης να κάνεις τον δάσκαλο, μυστική πνευματική πρόοδος, κρυφή πνευματική ανάβασις"